Ἡ μέθοδος ποὺ ἐφαρμόζεται στὴν ἐκμάθηση τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς γλώσσας εἶναι ὅμοια μὲ αὐτὴν τῶν ζωντανῶν γλωσσῶν. Αὐτὸ δὲν σημαίνει βέβαια ὅτι ἡ ἀρχαία ἑλληνικὴ εἶναι «νεκρὴ» γλῶσσα - ὅπως μετὰ λύπης μου ὑποστηρίζουν πολλοί, ἀκόμη καὶ φιλόλογοι. Ἡ ἀρχαία καὶ νέα ἑλληνικὴ κάτ’ ἐμὲ εἴναι ἐνιαία γλῶσσα καὶ μιλιέται διαχρονικὰ μὲ ἐλάχιστες ἀλλαγές. Ἁπλῶς, αὐτὸ εἶναι κάτι ποὺ δὲν τὸ συνειδητοποιοῦμε. «Διαβάζω», «Μιλῶ», «Ἀκούω» καὶ «Γράφω» εἶναι οἱ τέσσερις πυλῶνες τῆς μεθόδου μας:

«Διαβάζω» κείμενα τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς γραμματείας, ὄχι μὲ σκοπὸ νὰ μάθω ἀπ’ ἔξω τὴν μετάφραση, ὅπως κάναμε στὸ σχολεῖο, ἀλλὰ τὸ λεξιλόγιο καὶ τὴν ἐτυμολογία τῶν λέξεων. Ἔτσι θὰ εἶμαι σὲ θέση, κάθε φορά ποὺ συναντῶ τὶς συγκεκριμένες λέξεις, νὰ ξέρω τὴν σημασία τους καὶ νὰ κατανοῶ τὸ κείμενο στὸ ὁποῖο βρίσκονται. Ὅλα αὐτὰ βέβαια μὲ τὴν παράλληλη μελέτη τῆς γραμματικῆς καὶ τοῦ συντακτικοῦ, χωρὶς τὴν βοήθεια τῶν ὁποίων εἶναι ἀδύνατον κάποιος νὰ μάθει μία γλῶσσα. Ἐξάλλου, σύμφωνα μὲ τὸν ἀείμνηστο Ι. Συκουτρή, «ἡ γραμματικὴ εἶναι τὸ σῶμα τῆς γλώσσας καὶ τὸ συντακτικό ἡ ψυχή της».

«Μιλῶ» τὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ μὲ τὴν βοήθεια διαλόγων καὶ εἰδικῶν προφορικῶν ἀσκήσεων, ποὺ μᾶς βοηθοῦν νὰ ἐξοικειωθοῦμε μὲ τὴν δομὴ τῆς γλώσσας ἀλλὰ καὶ νὰ μάθουμε νὰ σκεφτόμαστε στὴν γλῶσσα αὐτή.

«Ἀκοὺω» ἠχητικὰ ἀρχεῖα προσπαθῶντας νὰ κατανοήσω τὸ περιεχόμενο τῶν κειμένων, ὥστε νὰ ἐξασκήσω τὸ ἀκουστικό μου αἰσθητήριο. Τέλος,

«Γράφω» προτάσεις, παραγράφους καὶ κείμενα στὰ ἀρχαῖα ἑλληνικά, προκειμένου νὰ ἐξοικειωθῶ μὲ τὴν παραγωγὴ πρωτοτύπου λόγου.